Başarı Gerçekten Başarılı Mı?

Başarı denilen şey sadece meslek sahibi olmakla ya da zengin, varlıklı olmakla mı oluyor dersiniz? Hemen hemen hepinizin evet dediğini duyuyor gibiyim fakat bana göre başarı somut bir şeyle kıyaslanamaz. Birini sevebilmek ona sahip çıkabilmektir başarı. Somut şeylerle ölçülemeyecek kadar zor ve soyuttur. Ulaşılması gayretli bir yoldur. Yolun hangi yönde olmak istediğine sadece siz karar verebilirsiniz. Bir insanı sevmeyi, onu hissetmeyi deneyebilir ve tercih edebilirsiniz.

Bize çocukken başarının sadece iyi bir eğitim ile mümkün olabileceğini söylerlerdi. Şimdi ise zengin ve çok üst düzey bir işin varsa her şeyi başarmışsın demek. Bir de üzerine evliysen, çocuğun da varsa hem kariyer hem sosyal hayat ikisini bir arada yürütebiliyorsan senden iyisi yok bu dünyada. Biraz oturup, düşününce tüm söylenenlerin aslında böyle olmaması gerektiğini anladım. Şimdi 25 yaşındayım. Belki bunları düşünmek için çok erken bir sayı ama bana göre hayatımız sayılarla ve ya verilerle yönetilmemeli. Öğretmenlerimin çoğu bizi bu şekilde yetiştirdi. Ya çok iyi notlar alacaksın iyi bir okul ve bölümden mezun olacaksın ya da zenginsen zaten her şey senin için çok güzel olacak. Etrafıma baktığımda hep çalışkan ve zengin çocuklar görürdüm. Bir tarafta da fakir ya da orta halli aileler. Ben orta halli ailenin çocuğuydum. Benim gibi çok arkadaşım olsa da aslında çoğu sadece zaman geçirmek içinmiş onu anladım. Şimdi en yakın arkadaşım dışında kimse yanımda değil. Sanırım diğerlerinin olması için elimden geleni de yapmadım. Seçimimi bu yönde kullandım. Ne çok zengin hatta zengin bile değil, ne de çalışkandım. Hala da değilim. Bu duruma üzülmüyorum. Çünkü çocukluğumu çocuk gibi yaşadım. Ortaokula kadar dışarıdan eve gidemediğim zamanlar mutluydum. Her şeye olumlu bakıyordum. Evet büyüyeceğim ve ne istersem onu olacağım diye. Ama aynı zamanda sokaktaki oyunlardan da kafamı kaldıramıyordum. Ders derseniz ehh yapıyordum işte. Test çözüyordum deli gibi. Dershaneye gittim bir 6-7 yıl ama faydasını göremedim açıkçası. Bana belki de tek yararı İngilizcedir, onu da tam biliyor musun diye sorsalar, evet diyemem herhalde. Neyi tam bilirsin ki hayatta. Belki kendini. Onu da tanımaya ömrün yetmeden göçüverirsin dünyadan. Bizi dayatılan ya da öğretilen her ne varsa öğreneceğim diye yırtarsın kendini. Oysa ne güzel hür iradenle yaşasan, istediğine sen karar versen. Paraların peşinde koşmak varken neden mutlu olasın değil mi? Bize her şey paradır diye öğretildi bu hayatta. Gerçi başka hayatlar yaşayan insanlar farklıdır ama biz de böyle oldu. Para için yaşa, para için savaş, arkadaşını para için sınavlarda geç, hiç tanımadığım onlarca, yüzlerce insanla beraber hiç görmediğin sıralarda ter dök dediler. Hepsini yaptık. Sabahlara kadar testlerde boğulduk, analarımızı, babalarımızı sanki sadece bizim için çalışıyormuşlar gibi yorduk. Oysa onların yaşamaya hakları yok muydu? Biz ter dökeceğiz, en güzel yerlerde olacağız diye bizi göndermedikleri okul, dershane, hoca kalmadı. İçermedikleri sıcak içecekler, yedirmedikleri yemekler kalmadı. Peki ya istenilen olmadıysa? Ya okuyamadıysak ya okuyup da bir yerlere gelemediysek? Onca emek ne olacak? Döktükleri gözyaşları, paralar hep boş yere mi dedirtecekti? İyi ve erdemli insan olmak bizi başarılı bir insan yapmayacak mıydı? Hayvanları, bitkileri, doğayı korumak, küçüklerini sevmek bizim başarılı bir insan olduğumuz gerçeğini gizleyecek miydi? Okuduğumuz okullara, bölümlere göre mi başarımız tescillenecekti? Bu dünya bu şekilde mi ilerleyecekti o analar babalar bu kadar çaba harcarken?

Peki ciddi ciddi soruyorum şimdi? Neden peki? Neden analarımız, babalarımız ve biz bu kadar çaba harcamışken neden başarılı olamadık? Neden tökezledik herkesin dilinde? Neden zengin olmak varken neden fakir olduk? Neden okuduğumuz bölümün işini yapamadık? Neden istediğimiz evlerde oturamadık? Neden istediğimiz ve sevdiğimiz işleri yapamadık? Neden araba çekemedik altımıza, şöyle en fiyakalısından? Neden paramızı altın değerindeki eşyalara harcayamadık? Neden insanlarla paramızı göstererek iletişim kurmadık? Neden paranın güç gösterisini gösteremedik? Neden kendimize ve ilerideki çocuklarımıza güzel bir gelecek hazırlayamadık? Neden hiçbir emeği olmayan insanların bir yerlerde geldiğini görür olduk? Neden zengin bir kocayla evlenmedik de hayatımız kurtulmadı? Neden insanlığımızdan çıkıp da sevgisiz kaldık? Neden bize öğretilen başarının tanımını harfiyen yerine getiremedik? Neden başarısız olduk? Neden kıskançlık yaptık? Neden gösteriş yaptık? Neden tüm dünya benimmiş gibi davranmadık? Neden insan olmak varken bir şeye benzemeyen yaratıklara dönüştük? Hepsi bize öğretilen başarı tanımını gerçekleştirmek için miydi? İnsanlığımızdan çıkmak için miydi? Her şeye sevgiyle yaklaşmak varken, parayla yaklaştık? Baştan aşağı paraya büründük? Maddiyatı neden bu kadar önemsedik? Yaşayabilmek için mi? Karın doyurmak için mi? Yoksa daha fazlasını görmek istediğimiz için mi?

Ben başarıyı böyle tanımlanmasından yoruldum. Sevgi ve barış konuşacakken paranın konuşulmasından tiksindim. Ekonomiden, kiralardan, faturalardan sıkıldım. Evet hepsi maalesef yaşamak için. Peki o zaman yetmediğini düşündüğümüz bu parayı nereden bulacağız? Biz de mi sevgisiz kalıp sadece paralardan bahsedeceğiz? İçimiz, dışımız para mı olacak? Her konuşmamızda paradan bahsedecek, para mı kusacağız? Dünyada para düşünen her bir bireyle aynı düşüncelere mi sahip olacağız? Tek bir dilden yani paradan konuşup, parayla yatacak, hepimizi aynı şeyleri mi düşüneceğiz? Parayı mı? Peki sevmeyi kimden öğrenecek, çocuklarımıza ne öğreteceğiz? Onlara verecek tek şey varlığımız ve paramız mı olacak? Farklı düşündüklerinde onlara parayı gösterip bak bunu düşün, buna odaklan mı diyeceğiz? Sadece parayı mı soluyacağız? O zaman başarılı bir birey olacak mıyız?