Koku.

 Gökyüzünün kokusunu özlediğim bir gece bu gece. Böyle eski ama taze bir koku. Bana yaşadığımı hissettiren hava kokan bir gökyüzü. Hani böyle denizin olduğu yerlerde oluyormuş hissi veren bir koku. Denizin kokusu belki de. Saat 22:00-23:00 gibi oluşan bir koku. İliklerimde hissettiğim, içime ben bunu başardım hissi veren bir koku. Hep gecede kalma isteği oluşur. Sabah olmasın, güneş ortaya çıkmasın hissi. Ay ve yıldızlarla beraber tüm düşünceler benimle kalsın isteği oluşur içimde. Kafamı kaldırdığım an aklıma gelen geçmiş ve yüzümdeki gülümseme. Böyle bir şey yaşamıştım ve mutlu olmuştum dersin. Ya da hüzünlenip aklına olmayacak şeyler gelir. Kokuyu içine bir kez daha çekince tüm melodram kaybolur. Ben ne kadar büyüdüm, ne kadar yıldır yaşıyorum dersin. Neler gördüm, neler duydum ve neler yaşayacağım diye dertlenirsin. Köpeklerin uzaktan havlama sesleri gelir. Şimdi nasıl uyuyacaklar, ne yiyecekleri diye düşünürsün. Kuşlar gitmiştir yarın gelmek üzere. Birkaç insanın uğultusunu duyarsın tam güzel şeyler düşünürken. Koku sana ne yaşadınsa onu hatırlatır. İyi-kötü, güzel-çirkin. Pişmanlıklar, mutluluklar. Her şey bir kokuyla başlar ve biter. O kokuyu çok sever ve her duyduğunda bunları hatırlarsın tekrar tekrar. Kokudan aldığın enerji seni ayakta tutar. Yarın daha iyi bir sen olursun. Gece güzeldi, beni güzelliklere sürükledi dersin.  Bu sabah iyi ol çünkü gece yine o kokuyu duyabileceksin. O koku derinine işlemiştir, o koku sensindir, o koku tüm hayatın olmuştur.