Rayların Üzerinde Koşmaya Çalışırken Düştüm

 

Zamana bıraktım dediğim her şey rayından çıkmaya başladı. Kontrol edemeyeceğim yollara savruldu bir anda. Kısıtlı mutluluklarım yönümü şaşırtmaya başladı. Onlarla mutlu olmam gerekirken neler yapacağımı bilemeden kül olup gittiler. Kedim kadar rahat olamadığım günlere gelmişti sıra. Onun gösterdiği rahatlık o kadar güzel ki, insan denen varlık onun gibi olamaz dersin. Gayesiz, amaçsız ve his nedir bilmeden öylece yaşamak onlara hiç yorucu gelmiyor. Zaten neden gelsin ki? Bazen onun gibi rahat olmak istiyorum. Kafamdaki soru işaretleri, ünlemler, virgüller, noktalar olmadan nasıl yaşanır bilmiyorum. Hep böyleydim, hala böyleyim. Kendimi az da olsa değiştirdim fakat bazen yine aynı çürük ve bozuk yolda ilerlemeye başlıyorum. İplere asılmış mandallar gibiyim bazen, onlar gibi hareketsizim, sallanıyorum uçurumda. Hayatın benden ne istediğini, benim onunla ne alıp veremediğimi bilmiyorum. Öylesine yaşamak da istemiyorum. Bu yüzden raylarımı iyi seçmeli, yoluma hazırlıklı çıkmayalım diye düşünüyorum. İç sesimi daldığımda beni yanlış yerlere götürüyor bunun farkındayım. Ama o benim bir parçam onsuz yapamam diyorum, akıllanayım diyorum yine de son çare ona koşuyorum. Yolculuğum devam ediyor öyle ya da böyle. Önemli olanın ne olduğunu bilmeden raylarımın üzerinde koşacağım. Nasıllar, nedenler beni arkamdan kovalayacak. Onlardan kaçmak için her yolu deneyeceğim.