Soluksuzum Her Zamankinden Daha Fazla

Sanki ciğerim birileri tarafından bastırılıyor. Gözüm görmüyor, duymuyorum hiç bir şeyi. Anlamı olmayan bir şey için yaşıyormuşum gibi geliyor bazen. Anlamı olmayan şeyi anlamlandırmaya çalışırken kendimi kaybediyorum. 

Kaybettikçe bazı şeyleri de anlamam uzun sürmüyor gibi hissediyorum. İçimde hiç alışık olmadığım bir enerji var. Bu enerji yaşamama engel oluyor. Nefes aldırmıyor bana. Sanki bir yerimi kesseler, içinden akacak gibi. Öylece de akmasını ister gibiyim. Tutunmama, ayakta durmama razı gelmiyor. Tüm yaşanmışlıklarımı onunla beraber atacakmışım gibi hissediyorum. Hepsi bir vuruşta yere dağılacak ben de içinde eriyeceğim. Bu yok oluş benim var oluşum olacak. Onunla çürüyüp, yeşereceğim tekrardan. Verdiğim meyvelerin yere düşmesini engellemeliyim. Onlara sahip çıkmalıyım. Elimdeki umutlarım onlar benim. O umutlarla yeni ağaçlar oluşturacağım. Yapraklarından da sevinçler. Dallarıysa dengemi sağlamama yardımcı olacak. Eğer tüm bunları başarabilirsem iyi bir ağaç, iyi bir var oluş olacak. Düşen yapraklarım tekrardan düşmeme, ölmeme sebebiyet verecek. Tüm bunlar olurken ben çaba göstermeyeceğim. Kenarda oturup, her şeyi izlemeye kararlıyım. Böylece her şeye olan güvenim daha da artacak. Benden habersiz usulca tohum verecek hayatım. Yeşerince de, çürüyünce de tepkisiz olacağım. Oturduğum yeri sahiplenip, seveceğim. Onunla yaşayacak, onunla öleceğim. Her şey bir yere varana kadar..