Ünye'de Çocukluk

Şu karşı ki miniklerin çığlığı başka nerede var ? Sorarım size daha kaç çocuk dışarıda oyun oynuyor ?Daha hangisi bebeklerini giydirip ,kendilerini süsleyip, eşlerini eve gelirken karşılıyor :) Hangileri daha evcilik oyunları ile bürünmüş sokaklarda ev kuruyorlar kendilerine. Nasıl büyümüş de küçülmüş oluyorlar bir anda. Hangi anne baba, çocuklarını çağırıp 'Hadi yemek yemeye-Kızım/Oğlum ezan okundu eve gelin' diye bağırıyor. Bir de yaramazlık yok mu (bu ailelerin betimlemesi) hemen terlikler harekete geçiyor, kovalama başlıyor. Küçüklüğümde bunların hepsini yaşadım. Evet bir gün evimize bilgisayar geldi ama hoş geldin bile demedim. Ben yine sokakları fethetmeye gittim.
  Bir araba geçtiğinde evin önünden meraklı gözlerle bakan teyzelerimiz var ya aslında biz de biraz teyze idik o zamanlar. Bir havamız vardı arabayla sokaktan geçerken .Benim için bizim mahalle sadece bizim sokak demekti ya da ben öyle kabul etmiştim. Gamze diye dostum vardı. Benden 3 yaş küçüktü. Birbirimize küs olduğumuz zamanlar havalar patlatırdık etrafa ,o saçlarını (güzel, düz saçlarını)savurur ,ben ise müzik açar evin camında ona dinletir ,üstüne ben de söylerdim. Sesim söylenenlere göre güzelmiş. Ama Gamze'nin sesini hatırlıyorum da baya güzeldi. Balkona çıkar, tüm sokağa konser verirdi. O türkü söylerdi benim söylediğim de rock idi. O yaşta :)
  Ha bir de piknik vardı. Apartmanın en büyük  yerine geçer zeytin, peynir annemiz ne verdiyse onları dizer, güzel güzel yerdik. Sokağın abileri ile beraber saklambaç oynardık. Ta markete gider saklanmaya, orada bir güzel oturur ,yemek yerdik. İşte doksanların çoğu oyununu oynadım bende. Hem de ortaokulun sonuna kadar oynadım, bıraksalar  yine devam ederdim oynamaya. Şimdi doğru dürüst çıkmıyorum evden. İyi ki şu an sokağımda oynayan veletler var. Bizim oynadığımız gibi değil ama onların zamanı da bunu gerektirdi. Maç yapıyorlar, türlü türlü oyun üretiyorlar kendilerine. Biz onda giderdik eve ,onlar da sekizde gidiyorlar. Hayatımın en güzel ve en çocuk yıllarıydı. Çok mutluydum o zamanlar, hiç bir şey düşünmez, oyundan başkası beni beklemezdi.
  O yüzden yine de mutluyum bu kadar oynadığım için. Şimdi sırada bizim veletler var oynayan. Yeğenim var oynayacak.
  Çocuklar oyunlar oynasın, dünya oyun kadardır zaten. Oynamak bir çocuğun duyumsadığı inançtır bana göre. Onlar hep gülsün, oynasın ,umutlarını da kaybetmesinler :)