Sevgisiz Karar Vermek Sıkıcı

 

Ne zaman bir şey yapmaya karar versem başkalarına sorduğumu fark ettim. Bugün anladım ki, kendim de karar verebiliyorum artık. Bu benim olgunlaştığımın mı yoksa sıkıldığımın mı belirtisi bilmiyorum. Tek bildiğim önüme çıkan fırsatları değerlendirmek olduğu. Bu benim en büyük varlığım dediğim şeyleri geri itmek bize daha kolay geliyor. Zaten var olduğunu düşündüğün şeylerin aslında hiç olmadığını görüyorsun. Sevgi mesela en değerli şey. Bir bakıyorsun sevdiğine inandığın insanların nasıl birer birer gittiğini görüyorsun. Sonsuz olmayan hayatımızda bir leke gibi duruyor sevgi, hemen silinip gidebilecek bir şekilde uzakta. Sevgi böyleyken hayatın bize getirdiği diğer şeyleri görebilmemiz aptallık mı oluyor acaba? Aslında yaşamamızı gerektirecek şeyin sevgi olduğunu düşünürsek. Asıl korumamız gereken sevgiyken neden bu kadar çabalıyoruz bir şeyler için? Neden işimiz gücümüz başka şeyler oldu? Ben sevgiye inanmak, onun kötü bir şey olmadığını görmek istiyorum. Sevgiyle yaşamak, sevgiyle uyanmak ve yatmak istiyorum. Hayatımı kaplasın istiyorum. Tek amacım ve görevim sevgi olsun istiyorum. 

Karar verirken de yanımda olsun istiyorum.