Keder Mi Desem Bilemedim ?

 Sözcüklerimi ne zihnime ne de kağıdı sığdıramıyorum bu aralar. O kadar hızlı ve aceleciler ki, yetişememeye korkuyorum. Her şeyin bu kadar hızlı olmadığı zamanları düşünüp, dönmeyi diliyorum. Ama harfler ve silik hayallerim buna izin vermiyor. Sığamadığımın sadece düşüncelerim değil, bazen benliğim olduğunu fark ediyorum. Soluksuz ve aceleci hayatımı nasıl yaşayacağım diye düşünmeye zamanım olmadan her şey önümde akıp gidiyor. Arzularımın, tutkularımın peşimi bırakmadan takip etmesine izin veriyorum. Gelebilecekleri yere kadar gelip sonra tekrar gelmek üzere saklanıyorlar. 

Soğuk gecenin soğuk kelimeleri gibi zihnim, sıcak bir yer bulamadı hala. Tepiniyor kafamda deli olma diye. Bu kadar düşünülecek ne var da düşünüyorsun diyor bana uzaktan sinsice gülerek. Zorluyor, bırakmıyor peşimi, koca bir ağrı bırakıp terk ediyor sonra acımasızca. Nedenini bilmediğim onca şeyi düşündüğüm için pişman olunan soğuk gecelere ayrı ayrı pişmanlıklar eklemeyi de unutmuyor yüreğim. Soluduğum havaya bile kızar hale geliyorum. Ama şu kısa ömürde bu kadar öfkeyi nereme sığdırıyorum onu bir türlü çözemedim. Zaten onu çözmek için de ayrıyeten pişmanlıklarımı da düşünmem gerekecek. Ne yüreği çökmüş kadınım diye düşünüyorum. Yüreğim bir türlü kendine gelemedi. Karışıyor sürekli hüzünlerim, yarım kalan mutluluklarıma. 

Sonra diyorum bunu neden o küçük yüreğine yapıyorsun, zaten küçücük, zaten bir türlü huzur bulamıyor..