sığamamak

 Bazen hikayelerin anlatılmaya ihtiyaç duyulmaya görmesem de, son zamanlarda neyi, nasıl yaptığıma dair oluşan fikirlerimin önemli olup olmadığını düşünüyorum. Kafama sığdıramadıklarımı buraya sığdırmaya çalışmak ne kadar doğru bilemiyorum. Sitemkar olmadan sakince bir insan olmaya karar verdikten sonra bunu ne kadar başardığımı görmek beni mutlu etti. Bir yandan da başaramıyor olduğumu görmek altüst etti. 29 yaşına girdim. Ne büyük rakam değil mi? Halbuki yıllardır yaşamıyormuşum gibi hissediyorum bu aralar. Böyle kafamdan bastırıyorlar, bir deliğe sokmaya çalışıyorlar sanki beni. Beni deliğe sokmaya çalışırlarken asıl düşüncelerimi hapis altına alıyorlarmış gibi hissediyorum. İçime sığamıyorum. Neyin doğru olduğunu anlayamıyor ve anlatamıyorum. Tüm insanlar doğru, ben yanlışmışım gibi geliyor. Ya da bana öyle hissettiriyorlarmış gibi. Şurada ne kadar yaşayacağımızı bilmediğimiz bir zamandayız. Ölüm yanımızda ve biz hala bu dünyanın savaşını vermeye çalışıyoruz. Güzel şeyler olsun diye çabalarken kendimizi mahvettiğimiz ortaya çıkıyor. Düşüncelerimiz kalbimizi rehin alıyor ve ele geçiriyor. Şu toplumda böyle olması gerekiyormuş dedirten tarzda. Ben böyle olsun istemiyorum. Topluma ayak uydurmak istemiyorum. İnsanların hislerinin geri gelmesini ve tüm olumsuzlukların gitmesini istiyorum. Yeni yaşımdan istediğim çok şey oldu ama bunu çok içten diledim. Büyük ihtimalle olmayacak bir şey dilesem de, en azından dile getirdim diyebileceğim bir anı bırakmak istiyorum kendime. Ne olur beni artık yormayın, zihnimi parçalamayın, kalbimin yerine çalışmayan bir saat koymayın. Ben mutlu olmak istiyorum, sadece mutlu.